Hanneke Gunsing, ‘luizenmoeder’
Nooit was ik luizenmoeder, mijn zoontje en ik bleven gelukkig gespaard. Toen ik als vrijwilliger begon bij de Oude Hortus wist ik niet dat ik een luizenbaan kreeg. Ongediertebestrijding hoort bij ons takenpakket. En dan vooral die luizen.
Op de planten stikt het ervan. Ze hielden feest in die hete weken aan het eind van de zomer en nu zijn ze in grote getale aanwezig. Wittige wolletjes zitten aan de onderkant van het blad en zwart beslag op de bovenkant. En beiden zijden moeten schoon, anders versterven de bladeren.
Een schone taak dus en gewapend met lauw water, een schuursponsje, een tandenborstel, handschoenen en een plastic toeristenponcho voorgebonden trek ik ten strijde. Die tandenborstel ritst de luizen zo lekker langs die nerf op een hoop en weg. Zelf uitgevonden.
Ik ben nietsontziend en heb het lieveheersbeestje dat even kwam uitrusten op mijn schoot ook meteen weer de oorlog ingestuurd: Voorwaarts en niet versagen!
Het is de zaak de bladeren niet te beschadigen en dat is per plant verschillend, soms wordt er flink verzet geboden en raak je zelf beluisd. Het is dus geen luizenbaan, integendeel.
Wij houden moed, ook volgende keer weer. Thuis toch maar wel gedoucht en mijn CV aangevuld met ‘luizenmoeder’, levert vast punten op.
