Die donderdagmorgen heel vroeg stond er met veel gebonk op mijn voordeur ineens een werkman.
Ik was net wakker en zou juist beginnen aan de voorbereidende handelingen, zodat ik naar de Oude Dame kon gaan. Maar nu liep het dus anders volgens het plan van de raamplaatser. Zíjn plan waarvan ik geheel en al niet op de hoogte was. Er stonden op straat ook al een hoogwerker klaar en…. mijn nieuwe, echte raam. Vier jaar zijn er verstreken sinds die storm toen en het heden.
Ik zei dat ik een heel ander plan had en echt weg moest. Ik kon de sleutel wel aan hem geven, vond hij. En toen herkende ik ineens ‘de dwarsboom’. Hij kenmerkt zich door onverwachte groei, verspert je weg en heeft grillige takken. Je kunt er niet omheen. Hij vraagt geen water, maar een listig plan. Dus besloot ik thuis te blijven. Ik appte de tuinbaas en een collega en hoopte nog te kunnen komen. Maar zo’n dwarsboom heeft een pregnante aanwezigheid en kent geen tijd. Ik verbeet mij, want ik wilde ‘de hort(us) op’. Ik ben gehecht geraakt aan mijn Dame, mijn collega’s en mijn donderdagse klus en ritme.
En terwijl mijn uitzicht mooi werd hersteld, vernauwde zich het venster op de mogelijkheid toch nog een uurtje te kunnen gaan. Ook een inhaaldinsdag zat er niet in vanwege een andere afspraak, gevolgd door een vrije donderdag/Hemelvaartsdag. Een tikje weemoedig bedankte ik de werkman om 1 uur, pas. Je zou er ‘moerasdepressief’ van worden, zoals een van ons de naam moerascypres laatst verstond als moerasdepressie. Daar moet je jezelf aan je haren uittrekken? Die hoort vast bij de familie der dwarsbomigen.Gelukkig ben ik die dwarsbomen nog niet tegengekomen in de Oude Dame, behalve dat moerasfamilielid dan.
(On)Geduldig aftellen tot de volgende donderdag, is nu mijn plan.
Hanneke Gunsing
Chef bordjes, boomliefhebber.